Skip to content

Mijn stethoscoop aan de wilgen

Het vak zat me als gegoten. Ik voelde me thuis in de praktijk. Huisarts is een beroep met hoge verantwoordelijkheid, werkdruk en onregelmatige diensten. Maar dat heeft me nooit in de weg gezeten. Ik houd ervan om ergens mijn tanden in te zetten. De breedte van het vak vind ik geweldig. De vele mensen die ik heb leren kennen. Aan het begin van hun leven, aan het eind van hun leven, en ieder ander moment daar tussenin. Alle patiënten die ik in hun kwetsbaarheid heb mogen ontmoeten, het kan me steeds weer raken.

De brief
En dan ligt daar die brief op de deurmat. De herinneringsbrief van de RGS, de Registratiecommissie geneeskundig specialisten. Het is een herinnering voor de aanvraag tot herregistratie als huisarts. Die aanvraag heb ik niet gedaan en zal ik ook niet gaan doen.

Hoewel ik al langer geleden besloot dat ik mij niet zal gaan herregistreren als huisarts, voelt deze brief toch als een confrontatie. Een confrontatie met het afscheid dat eraan gaat komen.

Rouw
Natuurlijk komt er een afscheid van mijn lieve collega’s en patiënten. Maar niet minder is het afscheid van een vak. En bij afscheid hoort rouw. Rouw om wat is geweest en niet meer zal komen.

Ik zie het als een scheiding na een goed huwelijk. Ik hou nog steeds van het huisartsenvak, maar ik vond een grotere liefde in het begeleidingswerk als coach/trainer. Met pijn in mijn hart zeg ik het huisarts zijn vaarwel, waar ik tegelijkertijd vol energie mijn weg als therapeut verder bewandel. Helemaal gaan voor wat ik echt graag doe, waar ik nog meer op mijn plek ben. Steeds meer komt er ruimte voor clienten in plaats van patiënten. Ik groeide in mijn werk en mijn coachingspraktijk groeide. Er kwam de liefde bij voor het geven van trainingen.

Dat ik dat nu ten volle kan gaan leven doet me ontzettend goed. En ik kijk met dank, trots en ook weemoed terug naar het pad als huisarts, dat eindigt voor mij.

Symbolisch in mijn afscheidsritueel, hang ik mijn stethoscoop aan de wilgen.

Gedicht
Vele wegen kent het leven

Vele wegen kent het leven,
maar van al die wegen is er een die jij te gaan hebt.
Die ene is voor jou, die ene slechts.
En of je wilt of niet, die weg heb je te gaan.
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze, hoe die weg te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet omdat de zon een weg die door ravijnen gaat,
haast niet bereiken kan.
Of met de wil om aan het einde van die weg
milder te zijn en wijzer, dan aan het begin.
De weg koos jou, kies jij ook hem?

Hans Stolp

naar Dag hammarskjöld


Benieuwd welke nieuwe deuren er na dit afscheid opengaan? Binnenkort maak ik de nieuwe naam van mijn bedrijf bekend. Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte.

Andere berichten

Blog#23

Mensen met een grote draagkracht hebben juist steun nodig

Over draagkracht, draaglast, en steun zoeken als je het nodig hebt.

Blog#22

Ik sta er weer alleen voor

Het gevoel er alleen voor te staan. En dan maar te stoppen met hulp vragen. Over samen en apart. Over zelfstandigheid vs eenzaamheid. 

Blog#21

Wat je leidinggevende en je ouders met elkaar te maken hebben

Over hoe we onbewust bij onze leidinggevende patronen herhalen die we kennen van vroeger. Over angst voor afwijzing en hoe het helpt om aan te nemen wat er niet meer goed gaat komen.

Blog#19

Moeders schoot

Waarom het weten je niet altijd verder helpt en de ervaring wel. Waarom het helpend is om pijnlijke ervaringen aan te kijken en in te sluiten. 

Blog#18

Wat een paar rake klappen je kunnen opleveren

Over boksen. Over rake klappen uitdelen en ontvangen. En over hoe dat samenhangt met angst, woede en weerstand.

Blog#17

Met de billen bloot

Over sterk zijn en goed je best doen. Over gevoel van falen en totale uitputting. En over nieuwe wegen.

Blog#16

Ingehouden boosheid is ingehouden levenslust

Over ingehouden boosheid en wat boos zijn je leert over je eigen grenzen.

Blog#15

Ode aan mijn oma

Over de grootsheid van kleine dingen. Over terug naar mijn wortels en ze omarmen.

Blog#14

Rouw is de achterkant van liefde

Over hoe niet-aangenomen rouw samenhangt met ingeslikte boosheid en verdriet. En het effect daarvan op je contact met anderen. En het contact met jezelf.

Blog#13

De schaamte voorbij

Over waarom het soms zo moeilijk is om lekker te spelen. Over de schaamte die ik dan tegenkom. Een welkom aan het vrije kind in mij.

Blog#12

Sommigen dingen kunnen nou eenmaal echt niet op 1,5 meter afstand

Over het dilemma in deze Coronatijd: die anderhalve meter.

Blog#11

Geruststellen in maanpak

Hoe kan ik geruststellen in een astronautenpak? Over het belang van lichaamstaal en de ontreddering als dat belemmerd wordt.

Blog#10

Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?

Over het gemis van nabijheid in Coronatijden. En hoe leg je dat uit aan jonge kinderen?

Blog#9

Waarom het weten je niet altijd verder helpt. En voelen wel.

Soms weet je met je hoofd al jaren waar bepaalde patronen vandaan komen. Een blog over hoe het dan toch kan helpen om ook te voelen hoe dit zich in je lijf schuil houdt.

Blog#8

Dat wat er niet mag zijn, krijgt macht

Over waarom het niet werkt om emoties weg te stoppen. Over waarom het nuttig is om verdrietig te zijn. En over weerstand die een kwetsbare plek beschermt.

Blog#7

Waarom je zonder verdriet niet gelukkig kan zijn

Over verdriet voelen om geluk te kunnen ervaren. Hoe het toelaten van negatieve emoties je kan opluchten. En over nemen wat er was, dus ook de pijn en het verdriet.

Blog#6

Alleen zijn doet minder pijn

Over sterke schouders, zware lasten, en de prijs die je daarvoor betaalt. En over hoe 'er zijn' voor de anders soms al genoeg kan zijn.

Blog#5

Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn

Over hoe ik mijzelf in mijn dochter herken, ook op punten waar ik dat liever niet wilde. Over spiegelen en wijze lessen van een kleuter. 

Blog#4

Hoe we de ander niet laten zien wat we eigenlijk nodig hebben

Hoe we soms het tegenovergestelde doen, van waar we behoefte aan hebben. Over in en uit contact gaan. En hoezeer we contact nodig hebben.

Blog#3

Het gevaar van de veilige weg

Waarom het zo lastig is om iets te veranderen. Ook wanneer je eigenlijk al weet dat dit beter zou zijn. Over het ongemak opzoeken.

Blog#2

Je lijf vertelt waar het knelt

Alles wat we meemaken, slaat ons lijf op. Ons lijf weet dan ook vaak als eerste wat er aan de hand is. Als we verliefd zijn, gaat ons hart sneller kloppen. Als we verlegen zijn, gaan we blozen. Contact maken met je lijf, helpt je om te voelen waar het echt om gaat.

Blog#1

Helen kent vele vormen

Soms ben je het even kwijt. De reden waarvoor je het allemaal doet. Als mij dat overkomt, denk ik terug aan dat eerste gesprek met die eerste patiënt.