Skip to content

Mensen met een grote draagkracht hebben juist steun nodig

Ze komt binnen met een vriendelijke glimlach. De eerste indruk die ze wekt is er een van rust en controle. De alertheid in haar ogen verraadt een mate van waakzaamheid die niet matcht met haar ogenschijnlijk ontspannen voorkomen.

Ze vertelt gemakkelijk veel over haar werk en haar geschiedenis. Gaandeweg krijg ik steeds meer het gevoel dat ik naar een verslag van een van haar patiënten luister, in plaats van een ervaring van haar eigen leven. Hoewel ze heel open lijkt, ontbreekt in haar verhaal de spontaniteit en emotie.

Ik onderbreek haar verhaal door te zeggen: 'Zet je voeten eens stevig op de grond en ga eens goed met je rug tegen de leuning zitten.' Enigszins van haar a propos gebracht, kijkt ze me aan en zet haar voeten op de grond. Ik zie de verwarring in haar ogen, nu ze niet de houvast heeft van haar uitgedachte verhaal.

'Haal nu eens rustig adem en sluit je ogen'. Ze doet wat ik vraag. Er toont zich een kwetsbaarheid die eerder nog niet aan de oppervlakte was. Voor het eerst is ze helemaal aanwezig.

Ik vraag haar: 'Bij wie zoek jij steun en geborgenheid?' Terwijl haar hoofd zachtjes nee schudt, zegt ze met een trilling in haar stem: ’Ik los het altijd alleen op.'

'Wat een grote draagkracht heb je', geef ik haar terug. 'Wat is de prijs die je daarvoor betaalt?'
'Eenzaamheid', zegt ze zachtjes maar zonder twijfel.

Ik vraag haar om op de grond te komen zitten, terwijl ik achter haar ga zitten. Ik vraag haar om, indien haar lijf de beweging toelaat, langzaam achterover te bewegen. Om zo in haar lijf te voelen hoe het is om te mogen leunen, en dat iemand je opvangt. Ik zet het liedje 'Lijmen' aan van Maaike Ouboter.


Ik kan het best zelf
Ik heb je hulp niet nodig
Het is een lief maar
overbodig
vast heel goed bedoeld gebaar

Vang me niet op
Als ik naar beneden val
Het steeds opnieuw verknal
Ik ga vanzelf
Vast wel weer staan
Ik kan het best aan

Maar als ik mezelf
Geen bescherming meer bied
als ik op dreig te geven ook al
zie je ’t niet
Blijf je dan hier,
laat me niet in de steek
Wil je me lijmen
als ik breek
...

Langzaam zakt haar lijf wat verder naar achteren, totdat ik voel dat het oké is als ik haar voorzichtig uitnodig met mijn handen op haar rug. In stilte rollen de tranen over haar wangen.

‘Dit zoek ik nooit op’, zegt ze wanneer het liedje is afgelopen. ‘Maar nu besef ik dat ik het onwijs gemist heb.’

Andere berichten

Blog#26

Langs de angst

Je angst vertelt je soms precies waar je moet zijn om te kunnen leren. Over grote stappen zetten wanneer je je angst meeneemt op je pad. 

Blog#25

Wat als je je (niet meer) laat raken?

Over het wel of niet toelaten van kwetsbaarheid. Over angst en onverschilligheid. En over dat alles een plek heeft.

Blog#24

De angst om (niet) gezien en gehoord te worden

Over angst vastpakken om iets werkelijk aan te gaan. Over de grootsheid van kleine dingen.

Blog#22

Ik sta er weer alleen voor

Het gevoel er alleen voor te staan. En dan maar te stoppen met hulp vragen. Over samen en apart. Over zelfstandigheid vs eenzaamheid. 

Blog#21

Wat je leidinggevende en je ouders met elkaar te maken hebben

Over hoe we onbewust bij onze leidinggevende patronen herhalen die we kennen van vroeger. Over angst voor afwijzing en hoe het helpt om aan te nemen wat er niet meer goed gaat komen.

Blog#20

Mijn stethoscoop aan de wilgen

'Natuurlijk komt er een afscheid van mijn lieve collega’s en patiënten. Maar niet minder is het afscheid van een vak. En bij afscheid hoort rouw. Rouw om wat is geweest en niet meer zal komen.'

Blog#19

Moeders schoot

Waarom het weten je niet altijd verder helpt en de ervaring wel. Waarom het helpend is om pijnlijke ervaringen aan te kijken en in te sluiten. 

Blog#18

Wat een paar rake klappen je kunnen opleveren

Over boksen. Over rake klappen uitdelen en ontvangen. En over hoe dat samenhangt met angst, woede en weerstand.

Blog#17

Met de billen bloot

Over sterk zijn en goed je best doen. Over gevoel van falen en totale uitputting. En over nieuwe wegen.

Blog#16

Ingehouden boosheid is ingehouden levenslust

Over ingehouden boosheid en wat boos zijn je leert over je eigen grenzen.

Blog#15

Ode aan mijn oma

Over de grootsheid van kleine dingen. Over terug naar mijn wortels en ze omarmen.

Blog#14

Rouw is de achterkant van liefde

Over hoe niet-aangenomen rouw samenhangt met ingeslikte boosheid en verdriet. En het effect daarvan op je contact met anderen. En het contact met jezelf.

Blog#13

De schaamte voorbij

Over waarom het soms zo moeilijk is om lekker te spelen. Over de schaamte die ik dan tegenkom. Een welkom aan het vrije kind in mij.

Blog#12

Sommigen dingen kunnen nou eenmaal echt niet op 1,5 meter afstand

Over het dilemma in deze Coronatijd: die anderhalve meter.

Blog#11

Geruststellen in maanpak

Hoe kan ik geruststellen in een astronautenpak? Over het belang van lichaamstaal en de ontreddering als dat belemmerd wordt.

Blog#10

Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?

Over het gemis van nabijheid in Coronatijden. En hoe leg je dat uit aan jonge kinderen?

Blog#9

Waarom het weten je niet altijd verder helpt. En voelen wel.

Soms weet je met je hoofd al jaren waar bepaalde patronen vandaan komen. Een blog over hoe het dan toch kan helpen om ook te voelen hoe dit zich in je lijf schuil houdt.

Blog#8

Dat wat er niet mag zijn, krijgt macht

Over waarom het niet werkt om emoties weg te stoppen. Over waarom het nuttig is om verdrietig te zijn. En over weerstand die een kwetsbare plek beschermt.

Blog#7

Waarom je zonder verdriet niet gelukkig kan zijn

Over verdriet voelen om geluk te kunnen ervaren. Hoe het toelaten van negatieve emoties je kan opluchten. En over nemen wat er was, dus ook de pijn en het verdriet.

Blog#6

Alleen zijn doet minder pijn

Over sterke schouders, zware lasten, en de prijs die je daarvoor betaalt. En over hoe 'er zijn' voor de anders soms al genoeg kan zijn.

Blog#5

Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn

Over hoe ik mijzelf in mijn dochter herken, ook op punten waar ik dat liever niet wilde. Over spiegelen en wijze lessen van een kleuter. 

Blog#4

Hoe we de ander niet laten zien wat we eigenlijk nodig hebben

Hoe we soms het tegenovergestelde doen, van waar we behoefte aan hebben. Over in en uit contact gaan. En hoezeer we contact nodig hebben.

Blog#3

Het gevaar van de veilige weg

Waarom het zo lastig is om iets te veranderen. Ook wanneer je eigenlijk al weet dat dit beter zou zijn. Over het ongemak opzoeken.

Blog#2

Je lijf vertelt waar het knelt

Alles wat we meemaken, slaat ons lijf op. Ons lijf weet dan ook vaak als eerste wat er aan de hand is. Als we verliefd zijn, gaat ons hart sneller kloppen. Als we verlegen zijn, gaan we blozen. Contact maken met je lijf, helpt je om te voelen waar het echt om gaat.

Blog#1

Helen kent vele vormen

Soms ben je het even kwijt. De reden waarvoor je het allemaal doet. Als mij dat overkomt, denk ik terug aan dat eerste gesprek met die eerste patiënt.