Ik sta er weer alleen voor

Heerlijk vind ik het. In mijn eentje de boel runnen en draaiende houden. Ik ben een regelaar. Laat mij maar zorgen dat alles op rolletjes loopt. Het liefst zonder inmenging van anderen, want ik doe het graag op mijn eigen manier.

Gezonde eigenwijsheid, zou je kunnen zeggen. En daar krijg je best wat mee klaargespeeld. Het zelf voor elkaar boksen kan me een gevoel van trots geven. De andere kant van de medaille is dat het ‘zelf doen’ ook eenzaam kan zijn. En laat ik dat knagende gevoel nou ook goed kennen. Het gevoel er alleen voor te staan.

Alweer weg
‘Ben je nou vanavond alweer weg?’, vraag ik, terwijl ik niet benieuwd ben naar het antwoord. Iets te stellig antwoordt hij ‘Ja, dat had ik al gezegd, ik heb een tennistoernooi’. Ik geef hem een betekenisvolle stilte terug. Een laf kusje bij het weggaan, zonder dat ik hem aankijk, is het gevolg.

Het is de zoveelste avond dat ik in stilte hoopte even tijd samen door te brengen. Werk en sociale verplichtingen kunnen bij vlagen bezit nemen van mijn man. Als ik dan niet uitkijk, kan ik op zo’n dag mijn man kwalijk gaan nemen dat hij niet genoeg helpt in het huishouden of de ‘Firma Gezin’. Dat ik wéér in mijn eentje sta te koken en de kinderen naar bed moet brengen.

Als hij weer thuis komt, krijgt hij op sluikse wijze te horen waar hij allemaal steken heeft laten vallen met zijn afwezigheid. Niet zelden zijn dat momenten dat hij de kans niet eens kreeg om iets op te pakken, omdat ik het dan alweer zelf had geregeld. Zo zorg ik onbewust dat ik net iets meer geef, of me opoffer. Het geeft me een spreekwoordelijke stok om mee te slaan. De macht van de onschuld.

Favoriete rotgevoel
Het brengt me ook bij mijn favoriete rotgevoel: ‘Zie je wel, ik moet het weer alleen doen’. Van binnen word ik boos, van buiten word ik ijzig. Dat is meestal niet de beste uitnodiging om samen te zijn, maar eerder een manier om mijn ‘alleen zijn’ bevestigd te krijgen.

Liever alleen dan het risico op afwijzing, wanneer ik echt tevoorschijn kom met wat ik nodig heb. Want hoewel eenzaamheid niet fijn voelt, is in mijn geval het gevoel van afwijzing een nog pijnlijkere. Maar daarmee ontneem ik mezelf ook de kans op begrip, gezien worden, eerlijkheid, samenzijn, en liefde zelfs.

Ik heb iemand nodig
Hoewel het bekende ‘ik moet het weer alleen doen’ bij mij snel op de voorgrond treedt, is de route van ‘ik heb iemand nodig’ er een die meer vervulling geeft. Steeds opnieuw realiseer ik me dat mijn ‘alleen zijn’ een manier is waarmee ik uit contact ga en de pijn van afwijzing vermijd. Veel eerlijker is om op zulke momenten naar mijn man toe te gaan. En hem dan, in plaats van de verkapte verwijten, te zeggen: ‘ik voel me alleen, wil je even bij me zijn en me helpen?’ Het voelt beter om werkelijk te zeggen wat me dwars zit. En bovendien: grote kans dat hij dan wél voor me klaarstaat.

Liever alleen

Zegt ze
met een rechte rug
en een zekerheid in haar ogen
die elk moment
kan omslaan
in het tegendeel

Ze houdt zich sterk
door niet te missen
wat ze mist
door niet te verlangen
wat ze verlangt
door niet te dromen
waarvan ze droomt

Stef Bos