Skip to content

Ik sta er weer alleen voor

Heerlijk vind ik het. In mijn eentje de boel runnen en draaiende houden. Ik ben een regelaar. Laat mij maar zorgen dat alles op rolletjes loopt. Het liefst zonder inmenging van anderen, want ik doe het graag op mijn eigen manier.

Gezonde eigenwijsheid, zou je kunnen zeggen. En daar krijg je best wat mee klaargespeeld. Het zelf voor elkaar boksen kan me een gevoel van trots geven. De andere kant van de medaille is dat het ‘zelf doen’ ook eenzaam kan zijn. En laat ik dat knagende gevoel nou ook goed kennen. Het gevoel er alleen voor te staan.

Alweer weg
‘Ben je nou vanavond alweer weg?’, vraag ik, terwijl ik niet benieuwd ben naar het antwoord. Iets te stellig antwoordt hij ‘Ja, dat had ik al gezegd, ik heb een tennistoernooi’. Ik geef hem een betekenisvolle stilte terug. Een laf kusje bij het weggaan, zonder dat ik hem aankijk, is het gevolg.

Het is de zoveelste avond dat ik in stilte hoopte even tijd samen door te brengen. Werk en sociale verplichtingen kunnen bij vlagen bezit nemen van mijn man. Als ik dan niet uitkijk, kan ik op zo’n dag mijn man kwalijk gaan nemen dat hij niet genoeg helpt in het huishouden of de ‘Firma Gezin’. Dat ik wéér in mijn eentje sta te koken en de kinderen naar bed moet brengen.

Als hij weer thuis komt, krijgt hij op sluikse wijze te horen waar hij allemaal steken heeft laten vallen met zijn afwezigheid. Niet zelden zijn dat momenten dat hij de kans niet eens kreeg om iets op te pakken, omdat ik het dan alweer zelf had geregeld. Zo zorg ik onbewust dat ik net iets meer geef, of me opoffer. Het geeft me een spreekwoordelijke stok om mee te slaan. De macht van de onschuld.

Favoriete rotgevoel
Het brengt me ook bij mijn favoriete rotgevoel: ‘Zie je wel, ik moet het weer alleen doen’. Van binnen word ik boos, van buiten word ik ijzig. Dat is meestal niet de beste uitnodiging om samen te zijn, maar eerder een manier om mijn ‘alleen zijn’ bevestigd te krijgen.

Liever alleen dan het risico op afwijzing, wanneer ik echt tevoorschijn kom met wat ik nodig heb. Want hoewel eenzaamheid niet fijn voelt, is in mijn geval het gevoel van afwijzing een nog pijnlijkere. Maar daarmee ontneem ik mezelf ook de kans op begrip, gezien worden, eerlijkheid, samenzijn, en liefde zelfs.

Ik heb iemand nodig
Hoewel het bekende ‘ik moet het weer alleen doen’ bij mij snel op de voorgrond treedt, is de route van ‘ik heb iemand nodig’ er een die meer vervulling geeft. Steeds opnieuw realiseer ik me dat mijn ‘alleen zijn’ een manier is waarmee ik uit contact ga en de pijn van afwijzing vermijd. Veel eerlijker is om op zulke momenten naar mijn man toe te gaan. En hem dan, in plaats van de verkapte verwijten, te zeggen: ‘ik voel me alleen, wil je even bij me zijn en me helpen?’ Het voelt beter om werkelijk te zeggen wat me dwars zit. En bovendien: grote kans dat hij dan wél voor me klaarstaat.

Liever alleen

Zegt ze
met een rechte rug
en een zekerheid in haar ogen
die elk moment
kan omslaan
in het tegendeel

Ze houdt zich sterk
door niet te missen
wat ze mist
door niet te verlangen
wat ze verlangt
door niet te dromen
waarvan ze droomt

Stef Bos

Andere berichten

Blog#26

Langs de angst

Je angst vertelt je soms precies waar je moet zijn om te kunnen leren. Over grote stappen zetten wanneer je je angst meeneemt op je pad. 

Blog#25

Wat als je je (niet meer) laat raken?

Over het wel of niet toelaten van kwetsbaarheid. Over angst en onverschilligheid. En over dat alles een plek heeft.

Blog#24

De angst om (niet) gezien en gehoord te worden

Over angst vastpakken om iets werkelijk aan te gaan. Over de grootsheid van kleine dingen.

Blog#23

Mensen met een grote draagkracht hebben juist steun nodig

Over draagkracht, draaglast, en steun zoeken als je het nodig hebt.

Blog#21

Wat je leidinggevende en je ouders met elkaar te maken hebben

Over hoe we onbewust bij onze leidinggevende patronen herhalen die we kennen van vroeger. Over angst voor afwijzing en hoe het helpt om aan te nemen wat er niet meer goed gaat komen.

Blog#20

Mijn stethoscoop aan de wilgen

'Natuurlijk komt er een afscheid van mijn lieve collega’s en patiënten. Maar niet minder is het afscheid van een vak. En bij afscheid hoort rouw. Rouw om wat is geweest en niet meer zal komen.'

Blog#19

Moeders schoot

Waarom het weten je niet altijd verder helpt en de ervaring wel. Waarom het helpend is om pijnlijke ervaringen aan te kijken en in te sluiten. 

Blog#18

Wat een paar rake klappen je kunnen opleveren

Over boksen. Over rake klappen uitdelen en ontvangen. En over hoe dat samenhangt met angst, woede en weerstand.

Blog#17

Met de billen bloot

Over sterk zijn en goed je best doen. Over gevoel van falen en totale uitputting. En over nieuwe wegen.

Blog#16

Ingehouden boosheid is ingehouden levenslust

Over ingehouden boosheid en wat boos zijn je leert over je eigen grenzen.

Blog#15

Ode aan mijn oma

Over de grootsheid van kleine dingen. Over terug naar mijn wortels en ze omarmen.

Blog#14

Rouw is de achterkant van liefde

Over hoe niet-aangenomen rouw samenhangt met ingeslikte boosheid en verdriet. En het effect daarvan op je contact met anderen. En het contact met jezelf.

Blog#13

De schaamte voorbij

Over waarom het soms zo moeilijk is om lekker te spelen. Over de schaamte die ik dan tegenkom. Een welkom aan het vrije kind in mij.

Blog#12

Sommigen dingen kunnen nou eenmaal echt niet op 1,5 meter afstand

Over het dilemma in deze Coronatijd: die anderhalve meter.

Blog#11

Geruststellen in maanpak

Hoe kan ik geruststellen in een astronautenpak? Over het belang van lichaamstaal en de ontreddering als dat belemmerd wordt.

Blog#10

Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?

Over het gemis van nabijheid in Coronatijden. En hoe leg je dat uit aan jonge kinderen?

Blog#9

Waarom het weten je niet altijd verder helpt. En voelen wel.

Soms weet je met je hoofd al jaren waar bepaalde patronen vandaan komen. Een blog over hoe het dan toch kan helpen om ook te voelen hoe dit zich in je lijf schuil houdt.

Blog#8

Dat wat er niet mag zijn, krijgt macht

Over waarom het niet werkt om emoties weg te stoppen. Over waarom het nuttig is om verdrietig te zijn. En over weerstand die een kwetsbare plek beschermt.

Blog#7

Waarom je zonder verdriet niet gelukkig kan zijn

Over verdriet voelen om geluk te kunnen ervaren. Hoe het toelaten van negatieve emoties je kan opluchten. En over nemen wat er was, dus ook de pijn en het verdriet.

Blog#6

Alleen zijn doet minder pijn

Over sterke schouders, zware lasten, en de prijs die je daarvoor betaalt. En over hoe 'er zijn' voor de anders soms al genoeg kan zijn.

Blog#5

Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn

Over hoe ik mijzelf in mijn dochter herken, ook op punten waar ik dat liever niet wilde. Over spiegelen en wijze lessen van een kleuter. 

Blog#4

Hoe we de ander niet laten zien wat we eigenlijk nodig hebben

Hoe we soms het tegenovergestelde doen, van waar we behoefte aan hebben. Over in en uit contact gaan. En hoezeer we contact nodig hebben.

Blog#3

Het gevaar van de veilige weg

Waarom het zo lastig is om iets te veranderen. Ook wanneer je eigenlijk al weet dat dit beter zou zijn. Over het ongemak opzoeken.

Blog#2

Je lijf vertelt waar het knelt

Alles wat we meemaken, slaat ons lijf op. Ons lijf weet dan ook vaak als eerste wat er aan de hand is. Als we verliefd zijn, gaat ons hart sneller kloppen. Als we verlegen zijn, gaan we blozen. Contact maken met je lijf, helpt je om te voelen waar het echt om gaat.

Blog#1

Helen kent vele vormen

Soms ben je het even kwijt. De reden waarvoor je het allemaal doet. Als mij dat overkomt, denk ik terug aan dat eerste gesprek met die eerste patiënt.