Blog#23
Mensen met een grote draagkracht hebben juist steun nodig
Over draagkracht, draaglast, en steun zoeken als je het nodig hebt.
De schaamte voorbij
Het is op een gewone zaterdagmiddag, dat ik weer geconfronteerd word met mijn ingehouden verlangen om te spelen. Te spelen als een vrij kind.
Spelen
Ik ben met mijn gezin in het zwembad. Mijn man is zo iemand die al enthousiast wordt van het idee. Hij komt de glijbaan af met nog meer onbezonnen enthousiasme dan onze kinderen. Hij is in staat om op zulke momenten met ze mee te deinen, ze wild in het water te gooien, te verstoppen en ze van onder water te laten schrikken. Ze lachen, gieren, brullen met hun vader. Hij kan echt met ze mee spelen.
Ik niet. Althans, ik doe ook een poging wanneer ik met mijn zoontje van de glijbaan af kom en een wat ingehouden ‘whoehoe!’ laat horen. De schaamte remt mij hier om voluit te gaan. Het kost me veel energie om het vrije kind in mij, dat eigenlijk wel wil spelen, zo koest te houden. Na een uur zwemmen, probeer ik mijn gezin mee te krijgen op de kant, om even wat te drinken. Maar daar hebben ze geen oren naar. Ze hebben nog volop plezier in hun vrije spel.
Omdat ik niet meer zo goed weet wat ik tussen dat gespetter moet doen, heis ik me op de kant en pak ik wat drinken uit de tas. Met mijn benen gekruist kruip ik op een stoel aan de waterrand en kijk van een afstandje naar mijn vrolijk spelende gezin.
'Niks voor mij'
Ik voel me een saaie moeder. Ik poog mezelf te overtuigen dat ik een persoon ben die het gewoon graag wat rustiger aan doet. Of dat ik niet zo wild kan doen omdat ik mijn contactlenzen nog in heb. Dat dit gestoei meer iets is voor vaders. Dat mijn man gewoon meer van zwemmen houd. Maar diep van binnen kan ik ook jaloezie voelen als ik kijk naar zijn aanstekelijke enthousiasme. Het maakt me ergens een beetje verdrietig. Uit angst voor dat nare gevoel van schaamte, heb ik me als klein meisje zo ingehouden, dat ik soms niet meer goed weet hoe ik nu als volwassene kan genieten van die ‘spielerei’.
Schaamte
In gedachten verzonken zit ik opgekruld in mijn handdoek op de stoel daar naast het zwembad. Letterlijk buiten spel. Wat jammer eigenlijk, dat ik dat vrije blije meisje in mij zo getemd heb. De rol van het aangepaste kind kan ik goed vervullen. En die enkele keer dat ik uitzinnig los kan gaan, moet ik dat daarna bezuren met een groot gevoel van schaamte. Zoals laatst, toen ik bij een bijeenkomst achter de piano was gekropen en begon te zingen. Heerlijk in het moment, maar de volgende dag kon ik alleen maar huilen van schaamte, toen ik dezelfde mensen die mijn publiek waren geweest, weer onder ogen moest komen. Schaamte, omdat ik me had laten gaan. En dat terwijl iedereen zei genoten te hebben van mijn spel en stem. Dat vond ik moeilijk om aan te nemen.
Daar, op die stoel langs de kant van het zwembad, besloot ik mezelf de permissie te geven, wat vaker te spelen. Vooral in het openbaar, de schaamte voorbij. Een welkom aan het vrije kind in mij.
Andere berichten
Blog#22
Ik sta er weer alleen voor
Het gevoel er alleen voor te staan. En dan maar te stoppen met hulp vragen. Over samen en apart. Over zelfstandigheid vs eenzaamheid.
Blog#21
Wat je leidinggevende en je ouders met elkaar te maken hebben
Over hoe we onbewust bij onze leidinggevende patronen herhalen die we kennen van vroeger. Over angst voor afwijzing en hoe het helpt om aan te nemen wat er niet meer goed gaat komen.
Blog#20
Mijn stethoscoop aan de wilgen
'Natuurlijk komt er een afscheid van mijn lieve collega’s en patiënten. Maar niet minder is het afscheid van een vak. En bij afscheid hoort rouw. Rouw om wat is geweest en niet meer zal komen.'
Blog#19
Moeders schoot
Waarom het weten je niet altijd verder helpt en de ervaring wel. Waarom het helpend is om pijnlijke ervaringen aan te kijken en in te sluiten.
Blog#18
Wat een paar rake klappen je kunnen opleveren
Over boksen. Over rake klappen uitdelen en ontvangen. En over hoe dat samenhangt met angst, woede en weerstand.
Blog#17
Met de billen bloot
Over sterk zijn en goed je best doen. Over gevoel van falen en totale uitputting. En over nieuwe wegen.
Blog#16
Ingehouden boosheid is ingehouden levenslust
Over ingehouden boosheid en wat boos zijn je leert over je eigen grenzen.
Blog#15
Ode aan mijn oma
Over de grootsheid van kleine dingen. Over terug naar mijn wortels en ze omarmen.
Blog#14
Rouw is de achterkant van liefde
Over hoe niet-aangenomen rouw samenhangt met ingeslikte boosheid en verdriet. En het effect daarvan op je contact met anderen. En het contact met jezelf.
Blog#12
Sommigen dingen kunnen nou eenmaal echt niet op 1,5 meter afstand
Over het dilemma in deze Coronatijd: die anderhalve meter.
Blog#11
Geruststellen in maanpak
Hoe kan ik geruststellen in een astronautenpak? Over het belang van lichaamstaal en de ontreddering als dat belemmerd wordt.
Blog#10
Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?
Over het gemis van nabijheid in Coronatijden. En hoe leg je dat uit aan jonge kinderen?
Blog#9
Waarom het weten je niet altijd verder helpt. En voelen wel.
Soms weet je met je hoofd al jaren waar bepaalde patronen vandaan komen. Een blog over hoe het dan toch kan helpen om ook te voelen hoe dit zich in je lijf schuil houdt.
Blog#8
Dat wat er niet mag zijn, krijgt macht
Over waarom het niet werkt om emoties weg te stoppen. Over waarom het nuttig is om verdrietig te zijn. En over weerstand die een kwetsbare plek beschermt.
Blog#7
Waarom je zonder verdriet niet gelukkig kan zijn
Over verdriet voelen om geluk te kunnen ervaren. Hoe het toelaten van negatieve emoties je kan opluchten. En over nemen wat er was, dus ook de pijn en het verdriet.
Blog#6
Alleen zijn doet minder pijn
Over sterke schouders, zware lasten, en de prijs die je daarvoor betaalt. En over hoe 'er zijn' voor de anders soms al genoeg kan zijn.
Blog#5
Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn
Over hoe ik mijzelf in mijn dochter herken, ook op punten waar ik dat liever niet wilde. Over spiegelen en wijze lessen van een kleuter.
Blog#4
Hoe we de ander niet laten zien wat we eigenlijk nodig hebben
Hoe we soms het tegenovergestelde doen, van waar we behoefte aan hebben. Over in en uit contact gaan. En hoezeer we contact nodig hebben.
Blog#3
Het gevaar van de veilige weg
Waarom het zo lastig is om iets te veranderen. Ook wanneer je eigenlijk al weet dat dit beter zou zijn. Over het ongemak opzoeken.
Blog#2
Je lijf vertelt waar het knelt
Alles wat we meemaken, slaat ons lijf op. Ons lijf weet dan ook vaak als eerste wat er aan de hand is. Als we verliefd zijn, gaat ons hart sneller kloppen. Als we verlegen zijn, gaan we blozen. Contact maken met je lijf, helpt je om te voelen waar het echt om gaat.
Blog#1
Helen kent vele vormen
Soms ben je het even kwijt. De reden waarvoor je het allemaal doet. Als mij dat overkomt, denk ik terug aan dat eerste gesprek met die eerste patiënt.