Skip to content

Alleen zijn doet minder pijn

Ik ken haar nog niet zo lang. Vanaf ons eerste contact komt ze op me over als een sterke vrouw. Ze houdt graag zelf de regie en laat haar emoties niet graag een loopje nemen met haar. Het intrigeert me; door haar sterke houding heeft ze bijna iets afwerends. Alsof er ‘kom maar niet dichtbij’ op haar voorhoofd staat geschreven.

'Schouders eronder en door gaan'

Helaas wordt bij haar de diagnose kanker gesteld, en komt ze in een medische molen terecht. Ik ontmoet haar, na een heel traject in het ziekenhuis, weer thuis. ‘Ik vond het maar niks hoor, in dat ziekenhuis.’ Ze vertelt me uitgebreid over de operatie die ze moest ondergaan, en hoe ziek ze daarna werd door een infectie. Tot twee keer toe besluit ze zelf, tegen medisch advies in, het ziekenhuis eerder te verlaten. ‘In het ziekenhuis wordt er continue op je gelet. Ik kon geen stap zetten zonder in de gaten gehouden te worden. Ze zullen het wel goed bedoelen hoor, maar ik moet er niks van hebben.’ Thuis voelt ze zich veel prettiger. Haar man moet haar wel wat afremmen soms, anders wil ze teveel doen. ’Schouders eronder en door gaan’. Het lijkt haar levensmotto. Ik vraag me af waar ze zich dat zo sterk eigen heeft gemaakt.

Liever sterk zijn, dan in de steek gelaten worden

Die middag bij haar thuis, zeg ik haar dat ze zo sterk op me over komt. ‘Waar komt dat vandaan, dat u zo sterk kan zijn?’, vraag ik haar. Dan begint ze te vertellen. Over haar moeilijke jeugd, met een chronisch zieke moeder en psychisch zieke broer, waardoor zij altijd de sterkste moest zijn. Ze besloot onbewust al heel jong om het alleen op te knappen, omdat ze niet veilig kon leunen op een ander. Te jong werd ze volwassen. Te vroeg moest ze haar eigen boontjes doppen. Ze is er meesterlijk goed in geworden. Ik denk bij mezelf: wat zal ze het gemist hebben, om af en toe de kleine te mogen zijn. Even te mogen uithuilen, wegkruipen en een arm om haar heen toe te laten. Dat is een hoge prijs die ze betaalt voor haar krachtige houding.

Steunende schouders

Haar verhaal raakt me. Als ze haar verhaal besluit met: ‘tja, zo lopen soms de dingen, wat doe je eraan’, hoor ik wat onrust in haar stem. Terwijl ik opsta, zeg ik haar: ‘Het kan soms ook fijn zijn om even op de schouder van een ander te mogen leunen, in plaats van altijd de schouder te moeten zijn.’

Ze kijkt me wat schichtig aan, en zegt me dan: ‘Dat mag jij dan voor mij zijn. Die schouder bedoel ik’. Ze blijft even stil en staart naar de grond. Dan recht ze haar rug weer en vervolgt er snel achteraan: ‘maar ik zal niet snel bellen hoor!’.

‘Dan kom ik gauw weer langs’, zeg ik haar en ze knikt instemmend.

Met een gevoel van voldoening fiets ik terug naar de praktijk. Ik heb vandaag weer een keer ervaren dat ‘er zijn’ voor de ander soms al genoeg is.

Andere berichten

Blog#23

Mensen met een grote draagkracht hebben juist steun nodig

Over draagkracht, draaglast, en steun zoeken als je het nodig hebt.

Blog#22

Ik sta er weer alleen voor

Het gevoel er alleen voor te staan. En dan maar te stoppen met hulp vragen. Over samen en apart. Over zelfstandigheid vs eenzaamheid. 

Blog#21

Wat je leidinggevende en je ouders met elkaar te maken hebben

Over hoe we onbewust bij onze leidinggevende patronen herhalen die we kennen van vroeger. Over angst voor afwijzing en hoe het helpt om aan te nemen wat er niet meer goed gaat komen.

Blog#20

Mijn stethoscoop aan de wilgen

'Natuurlijk komt er een afscheid van mijn lieve collega’s en patiënten. Maar niet minder is het afscheid van een vak. En bij afscheid hoort rouw. Rouw om wat is geweest en niet meer zal komen.'

Blog#19

Moeders schoot

Waarom het weten je niet altijd verder helpt en de ervaring wel. Waarom het helpend is om pijnlijke ervaringen aan te kijken en in te sluiten. 

Blog#18

Wat een paar rake klappen je kunnen opleveren

Over boksen. Over rake klappen uitdelen en ontvangen. En over hoe dat samenhangt met angst, woede en weerstand.

Blog#17

Met de billen bloot

Over sterk zijn en goed je best doen. Over gevoel van falen en totale uitputting. En over nieuwe wegen.

Blog#16

Ingehouden boosheid is ingehouden levenslust

Over ingehouden boosheid en wat boos zijn je leert over je eigen grenzen.

Blog#15

Ode aan mijn oma

Over de grootsheid van kleine dingen. Over terug naar mijn wortels en ze omarmen.

Blog#14

Rouw is de achterkant van liefde

Over hoe niet-aangenomen rouw samenhangt met ingeslikte boosheid en verdriet. En het effect daarvan op je contact met anderen. En het contact met jezelf.

Blog#13

De schaamte voorbij

Over waarom het soms zo moeilijk is om lekker te spelen. Over de schaamte die ik dan tegenkom. Een welkom aan het vrije kind in mij.

Blog#12

Sommigen dingen kunnen nou eenmaal echt niet op 1,5 meter afstand

Over het dilemma in deze Coronatijd: die anderhalve meter.

Blog#11

Geruststellen in maanpak

Hoe kan ik geruststellen in een astronautenpak? Over het belang van lichaamstaal en de ontreddering als dat belemmerd wordt.

Blog#10

Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?

Over het gemis van nabijheid in Coronatijden. En hoe leg je dat uit aan jonge kinderen?

Blog#9

Waarom het weten je niet altijd verder helpt. En voelen wel.

Soms weet je met je hoofd al jaren waar bepaalde patronen vandaan komen. Een blog over hoe het dan toch kan helpen om ook te voelen hoe dit zich in je lijf schuil houdt.

Blog#8

Dat wat er niet mag zijn, krijgt macht

Over waarom het niet werkt om emoties weg te stoppen. Over waarom het nuttig is om verdrietig te zijn. En over weerstand die een kwetsbare plek beschermt.

Blog#7

Waarom je zonder verdriet niet gelukkig kan zijn

Over verdriet voelen om geluk te kunnen ervaren. Hoe het toelaten van negatieve emoties je kan opluchten. En over nemen wat er was, dus ook de pijn en het verdriet.

Blog#5

Hoe jouw volle blaas mij confronteerde met mijn oude pijn

Over hoe ik mijzelf in mijn dochter herken, ook op punten waar ik dat liever niet wilde. Over spiegelen en wijze lessen van een kleuter. 

Blog#4

Hoe we de ander niet laten zien wat we eigenlijk nodig hebben

Hoe we soms het tegenovergestelde doen, van waar we behoefte aan hebben. Over in en uit contact gaan. En hoezeer we contact nodig hebben.

Blog#3

Het gevaar van de veilige weg

Waarom het zo lastig is om iets te veranderen. Ook wanneer je eigenlijk al weet dat dit beter zou zijn. Over het ongemak opzoeken.

Blog#2

Je lijf vertelt waar het knelt

Alles wat we meemaken, slaat ons lijf op. Ons lijf weet dan ook vaak als eerste wat er aan de hand is. Als we verliefd zijn, gaat ons hart sneller kloppen. Als we verlegen zijn, gaan we blozen. Contact maken met je lijf, helpt je om te voelen waar het echt om gaat.

Blog#1

Helen kent vele vormen

Soms ben je het even kwijt. De reden waarvoor je het allemaal doet. Als mij dat overkomt, denk ik terug aan dat eerste gesprek met die eerste patiënt.